یک شهر در 36 ساعت

سالهای اول دانشگاه که بودم، یکی از اساتید می‌گفت که نگاه های معماران آلوده است. معنی این جمله را اخیرا درک کردم. زمانیکه توریست‌های اروپایی‌ها را در تهران می‌دیدم که خیلی آرام در خانه می ماندند و یا از صبح تا شب در پارک می نشینند. ولی ما عادت داشتیم که در شهر جدید در خیابان ها بدویم و ساختمان‌های قدیمی و جدید را نگاه کنیم.

تازه فهمیدم که دیدن نحوه زندگی آدم‌ها، غذاهایی که می خورند، حرف‌هایی که می‌زنند مهمتر از ساختمان‌هاست. توی اروپا (تا اونجا که من دیدم زندگی یعنی بار و کافه) برای بچه مسلمونی مثل ما بار یعنی محدوده قرمز،اینجا رستوران‌ها هم برایمان ممنوع هستند. اما الان می‌دونم که برای اینکه شهری رو بشناسی باید بری توی بار یا کافه مرکز شهر ساعت‌ها بنشینی و مردم رو نگاه کنی.

نیویورک تایمز یک سری برنامه معرفی شهرها  مختلف در دست تهیه دارد، برای گشتن شهرها در 36 ساعت. برای مسافران توضیح می دهد که در عرض 36 ساعت از جمعه بعد از ظهر تا یکشنبه صبح چطوری یک شهر را بگردند تا حال و هوای شهر کامل دستشون بیاد. بناها و ساختمان‌های تاریخی، علاوه بر بارها و کافه‌هایی که زندگی شهر را منعکس می‌کنند. هنوز از تهران برنامه 36 ساعته درست نشده، اما دبی و استانبول در این مجموعه جا گرفتند. 

منبع : معماری منظر ایران