نوآوری در هنر محصولی دیالکتیکی است. روح زمانی که در عصر ما و در دنیای شرقی ما هنر و اندیشهی نو و پیشرو را میزاید و میپروراند حاصل برخورد ناگزیر جامعهی سنتی و روزگار مدرن است. سنتزی که در نبود یکی از دوطرف رخ نمیدهد و عقیم میماند. هنر زنده هنر نو است و هنر نو سر از گور مردهگان بر میآورد.
شناخت معماری سنتی ایران با تمام خصوصیات اعجابانگیزش تنها جذاب نیست: ضرورتی است برای هر کس که میلی به پرداختن به معماری دارد. نمیتوان بیتوجه از کنار آن گذشت و از دام بیخبری جست. معماری ایرانی نه در نامها و ستارهها بلکه فروتنانه در آثار به جا ماندهی خود زنده است و عینیتی است روشن که تمام بناهای ذهنی تقلیدی از غرب در ایران را روسیاه میکند. برای گذر از آن چارهای جز شناخت درست و اصولی آن نیست.