پادرپیو padre pio ; کلیسای حلزونی شکل در ایتالیا

---

---

دراین کلیسا زائران در امتداد مسیر پیاده رویی مستقیم و طولانی وشیبداربامناطقی تراس بندی شده به صورت باغ های گسترده در اطراف آن به محل کلیسا هدایت می شوند.این مسیر با تاقِِ ورودی درجهت کلیسا وصلیبی بزرگ تقریباً به بلندی 40 متر که به مثابه کانون ورودی به نظر می رسد؛همسو شده است.9 ستون اول میدان جلوی کلیسا که ارتفاع آنها به 25 متر می رسد،بار هشت زنگی را که برجِ زنگ اصلیِ کلیسا را تشکیل می دهند،تحمل می کنند.

در این طرح رنتزو پیانو ، محل عابدان به شکل حلزونی عظیم-طرحی مرکب ازسه چهارم دایره که شعاع آن به طور یکنواخت کاهش می یابد-پوشیده شده است.مواد آن که برای بیان سادگی و صلابت انتخاب شده اند،ازسنگ وچوب وشیشه محلی اند.پوست! بسیار بزرگ سقف از جنس ورق مسِ که ازپیش زنگار بسته،زیر ساختاری باربری از چوب و سنگ آهک دارد.

این زیرساخت باربر،مرکب ازدوردیف تاق سنگیِ متقابل است که به صورت دایره ای شکل چیده شده اند.در مجموع 21 تاق از این دست وجود دارد که حلقه داخلی و خارجی ای را بوجود می آورند

از آنجا که دهانه های تاق ها به طور یکنواخت کاهش می یابد،لذا با کاهش شعاع دایره،شکل مارپیچی به وجود می آید که یادآور صدف حلزون است.این ساختارشعاعی که به بخش هایی با گنجایش 300-400 صندلی تقسیم شده،تجمعِ حتی المقدورنزدیک به محراب را موجب می شود.

این ساختار تاقی شکل همراه با سیستم ساختاری ثانوی ازجنس چوب،وزن سقف چوبی راتحمل می کند.برای بازی لازم به هنگام زلزله،کابل های فولادی بین تاق ها کشیده شده اند.

منطقه ای که با شکل سه چهارم دایره محصورشده،رأس میدان مثلثی شکلی را تشکیل می دهد که رو به پایین به سمت ورودی شیبدارمی شود.پنجره شیشه ای رنگیِ بزرگی که در زیر تاق سنگی کار گذاشته شده است،ورود نور به کلیسا رافیلتره می کند.

پیاده رو که با اسلب هایی از جنس همان سنگ تاق ها مفروش شده،کلیسا وحیاط ورودی را به یکدیگر متصل می سازد.این سنگفرش تا درون سالن ادامه پیدا می کندوبدین لحاظ تفکیک گذرازحیاط ورودی یه فضای داخلی را ازبین می برد.حیاط ورودی تا 30 هزارنفر رادرخودجای می دهد.

 

 

 

 

 

 

 

 

---

---

شاهکار معماری در کتابخانه دانشگاه پاپ در ایتالیا

---

---

کتابخانه دانشگاه پاپ در ایتالیا
همانطور که می بینید این کتابخانه به صورت مارپیچی ساخته شده است (از نمای بیرونی این کتابخانه نیز می توان مارپیچی بودن آن را تشخیص داد)
در این کتابخانه چیزی در حدود 600000 کتاب وجود دارد که بعضی از آنها مربوط به قرن 16 نیز می باشد.
نرده های کاملا شیشه ای و یکسره ، از نقاط قوت این کتابخانه عظیم به شمار می رود.

 

 

 

---

---

عکس هایی از ماکت شهر مسکو

---

---

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

---

جاده های بسیار زیبا و باور نکردنی

 

 

 

 

 

DRESDEN’S PALACE OF DREAMS

  

Proudly strutting high over the winding edges of the Elben river, and clearly aware of its old city and the exclusive collection of architectural pearls, Dresden is commonly considered to be a somewhat conservative urban society. With this in mind, it is surprising to find that one of today’s most aggressive and provocative architect offices was ever given permission to build a cinema complex on the east side of the city centre. However, regardless of the unique qualities in Dresden’s old cultural heritage, the traces of DDR’s discount modernism are quite conspicuous on the building plots made vacant by the allied carpet bombing of the city in January 1945. Thus, a single, modern cocktail on a difficult site facing the heavily trafficked Skt. Petersburgerstrasse poses no serious threat to the city’s fine reputation.
The cinema’s architect, the Austrian office Coop Himmelb(l)au, is known to many for their avant garde projects since 1968, but despite their indisputable talent and perseverance, they have realized only a few, small building projects, especially in Vienna. Their greatest artistic work is still the glass wing over a law office on top of a venerable city building on Falkenstrasse (1990  

 

 according to their own allegations consists of working with closed eyes and a soft-leaded pencil and sketching their way to a so-called "psychogram", where the project’s functional and expressive aspects are synthesized in an artistic whole. Despite this mystifying creative process, the UFA-cinema “Palace” can be described in relatively simple, objective terms: Eight cinemas are placed in pairs on four stories in an in-situ concrete box, which due to its choice of heavy materials screens both the cinemagoer as well as the glass foyer from the traffic noise of the adjacent ring road. Starting from the triangular shape of the site, the architects exaggerated the triangular form idiom by also pointing the southern corner of the cinema floor plans, while steeply sloping the facade outward like the prow of a ship - or a butcher knife. Behind the concrete clump, they gave the foyer the form of a leaning rock crystal, which seems to rest  against - and contradict, the closed clump of cinema theatres.

The crystal is many‑faceted and toward south equipped with exterior solar screening, On the entrance level under the cinemas, tickets and popcorn is sold from a separate, low-ceilinged space, whereas the high foyer space is not noticeably disturbed by the unpleasant smell of junk food. Primarily, the five story foyer stands out as an architectural metaphor for openness - both in relation to the exterior space as well as its own soaring stairways and footbridges, which are reminiscent of Piranesi’s spatial fantasies 

 

As true offspring of German expressionism, Coop Himmelb(l)au has a tendency to cultivate form for the sake of expression. The in-situ concrete elevator tower in the glass foyer bends back and forth as it rises upwards, despite the fact that the elevator car inside runs vertically up and down in its shaft just like any other elevator. In a similar fashion, on the ground floor of the foyer, the architects placed an angular set piece to ease the transition to the more closed cinema clump while also accentuating the slope of the oblique glass crystal.
In the centre of the high foyer space, hung by steel wires, there is a circular seating group, a so-called “heavenly bar” where the cinemagoers can experience the sense of floating in the open space  while waiting for the show to begin. In addition to the foyer’s inner spatial experience, there is also the circadian rhythm from the sleepy morning atmosphere that slowly accelerates during the afternoon to the evening with its glowing intensity and activity 

 

Coop Himmelb(l)au has never lifted a finger to relate to the context of the surrounding buildings: “We do not work against the old structure in order to destroy it. We work to create new spaces, where and when possible. If an old structure prevents us from creating open space, we destroy it.” In Dresden this lack of veneration is practically transformed to an advantage, in that the faceted form and the muster of material at the UFA-Kinopalats, with luck, can play on its extremely trivial background of apartment buildings and the cylindrical Rundkino from the DDR-years. At the same time, there is a fine agreement between the youthful exercises with skateboards and mountain bikes on the adjacent square, and the cinema’s tempting offer of a place to rest and relax between the physical activities inside 

 

Seen as a whole, the building’s detailing is not better than one could expect in a function as profane as a cinema. The robust and characterful interplay of materials often appears to be studied, with slabs of galvanized grates as a solid yet delicate device to screen-off the fire stairs and escape routes on the east and north sides of the building. With the edges of the stairs covered with stainless-steel panels, a rich play of reflections and shadows occurs. Toward south, the building loads are supported by oblique steel pips, while the west side is dominated by steel sections and aluminum window mullions.
There is quite a bit of affectation in Coop Himmelb(l)au’s statement, when the office flirts with the notion of never working additive with architecture.
However, the cinema complex in Dresden is logically analysed, a clear example of additive architecture, which in its first concept was only a bit more dramatic than the comparatively “rational” structure that has resulted. An addition with dramatic accentuations, where concrete meets steel and glass 

 

Nevertheless, one can clearly ascertain that almost all architectural experience would dehydrate to pure pietism if rational or minimalist modernism was the only available alternative today. Seen in this light, we should welcome the different, more expressive and anarchistic form idioms like Coop Himmelb(l)au’s as life-giving exceptions to the conform world of modern building.
 
Flemming Skude
 
Facts:
The UFA-Palace is an annex to the Rundkino and has eight theatres with a total of 2,700 seats. Built: 1993-98.
 
Source:
Interview with Wolf D. Prix in Newsline magazine, 1990 

رویدادی در جنگل!

Architects: Kotaro Ide / ARTechnic architects
Location: Kitasaku, Nagano, Japan
Site Area: 1,711 sqm
Constructed Area: 329 sqmConstruction year: 2008

گروه معماری ARTechnic Architect، اهل کشور ژاپن هستند. موسس شرکت، Kotaro Ide است، آنها فعالیت خود را از اواخر دهه نود شروع کرده­اند. پروژه معرفی شده "Shell" نام دارد که آخرین پروژه آنها در سال 2008 است.

سایت انتخابی آنها برای ساخت یک خانه ویلایی، مکانی پوشیده از درخت است و در نتیجه محیط از اهمیت زیادی برخوردار می­شود. آنها بنا را طوری طراحی کردند که درخت صنوبر بزرگی که در سایت قرار داشت در مرکز طرح قرار گیرد و بنا بهترین دید به درختان کاج را داشته باشد، بر همین اساس پلان بنا، حالت خمیده­ J شکلی به خود گرفته است. بنا ترکیبی از شیشه و پوسته­ای بتنی است و این پوسته علاوه بر اینکه بنا را پوشش می­دهد، نقش سازه­ای دارد و با چرخش این پوشش در درون، دیواره­ها ساخته شده و فضاها از هم منفک می­شوند. ضخامت پوسته بین 35 تا 75 سانتی­متر است. این بنا به مسائل اقلیمی نیز توجه شده است، در این منطقه، درجه حرارت پایین و میزان رطوبت بسیار بالاست، از این رو بناهایی که با سازه­های سنتی ساخته می­شوند، زود فرسوده می­گردند و از طرفی بساری از ویلاهای ساخته شده در این منطقه، ماه­های زیادی از سال بلا استفاده می­مانند. این بنا به دلیل استفاده از بتن و توجه به مسائل اقلیمی در تمام فصول قابل استفاده است.

منبع :  اولدوز فضلعلی ( فضای رویداد )

هنگامی که در محیطی همانند یک جنگل قدم می­زنیم و در لابه­لای درختان حرکت می­کنیم، ممکن است با گیاهان، صخره­ها، غارها و موجودات فراوانی روبرو شویم، در این لحظات می­توانیم انتظار دیدن بسیاری از چیزها را داشته باشیم ولی دیدن توده­ای حجیم و بتنی، کمی تعجب آور خواهد بود.

Lavezzorio Community Center by Studio Gang Architects

 

 

 

 

 

 

 

نگاهی به نمونه هایی از شهرک های سینمایی در جهان

اکنون در دنیا سالیانه حدود 2000 فیلم ساخته می‌شود که از این تعداد، حدود 1000 فیلم متعلق به صنعت سینمای هند و 600 فیلم متعلق به تشکیلات هالیوود در امریکا است. از 400 فیلم دیگر در حال حاضر حدود 80 فیلم متعلق به صنعت سینمای ایران است، یعنی اینکه غیر از تولیدات غول‌های عرصه فیلمسازی دنیا یعنی ”هالیوود“ و ”بالیوود“ حدود 20 درصد باقی فیلمهای در حال ساخت دنیا متعلق به ایران است! حتی اگر در مقایسه کمیت تولیدی سینمای ایران با کل سینمای دنیا برآییم حدود 4 درصد تولید کلیه فیلمهای در حال ساخت سراسر دنیا در انحصار صنعت سینمائی کشور ماست که باز هم رقم قابل توجهی است و ما را متوجه این نکته می‌سازد که سینمای ایران از لحاظ کمیتی، سینمائی حرفه‌ای است. در گذشته نه چندان دور، در خاورمیانه، به غیر از ایران کشورهایی مانند مصر و ترکیه سهامداران تولید انبوه فیلم بودند بطوری که تولیدات مصر سالیانه به 500 عدد هم می‌رسید. اما پس از استیلای تدریجی سینمای تجاری امریکا در جهان، این کشورها که تاب مقاومت در مقابل چنان صنعت پیشرفته‌ای را نداشتند علناً به اصمحلال کشیده شدند بطوری که اکنون به زحمت می‌توانند سالیانه به تعداد انگشتان یک دست تولید سینمایی داشته باشند! در بین کشورهای مذکور در خاورمیانه تنها ایران است که به طرزی چنین بارز و با اختلافی فاحش با باقی کشورهای مورد نظر دارای تولید انبوه و حرفه‌ای است.
البته به غیر از قابل توجه بودن کمیت تولید، کیفیت آن نیز بسی قابل توجه است. اکنون دیگر ایران را بجای آنکه از روی فرش، پسته و خاویار آن بشناسند، از روی سینمای آن می‌شناسند! سینمای ایران تنها به عرصه‌های داخلی بسنده نکرده است، بلکه توانسته است توجه مجامع و محافل هنری ـ سینمایی خارج از کشور را به خود جلب کند که اینها را مرهون خصوصیت اصلی خود؛ غنای مفهومی، ساختاری و هنری تا آن حد که با شاهکارهای مشابه خود در جهان برابری می‌کند.

ـ شهرک سینمایی شهر مدرس هند
کشور هند با جمعیتی بسیار و کشوری وسیع توانسته جایگاه حائز اهمیتی از نظر عددی و هم از نظر کیفی در سینما بدست آورد. چنانچه در سال 1966 هند با تولید 308 فیلم در یک سال رتبه دوم را پس از ژاپن با 350 فیلم از آن خود نماید و این در حالی است که امریکا با آن امکانات وسیع توانسته 154 فیلم به بازار عرضه نماید و در قاره پهناور آسیا با توده‌های عظیم انسانی که سینما ضروری‌ترین وسیله تفریحی آنهاست جایگاه ویژه‌ای دارد. به سبب اینکه نیمی از 300 فیلم تولید شده در این قاره است، در سال 1373 وزیر ایالت ”تامیل نادو در جنوب هند، یک شهرک سینمایی را در شهر مدرس افتتاح کرد تا فعالیت فیلمسازان تامیل تسهیل شود.
شهرک سینمایی مدرس که در زمینی به مساحت 35 هکتار ساخته شده است، باید به صنعت فیملسازی تامیل حیات تازه‌ای ببخشد.
در این مرکز فیلمسازان می‌توانند تمام نیازهای خود را رفع کنند. خدمات پشتیبانی تولید برای تدوین و تولید فیلم هم پیش‌بینی شده‌اند. دکورهای آماده از دوران مغولهای هند تا صحنه‌هایی که بیشتر نشان‌دهنده دوره رنسانس در ایتالیا هستند را شامل می‌شوند. اینها جدیدترین امکانات فیلمسازی در نوع خود هستند. به گفته مدیر اطلاعات تامیل نادو "در اینجا انواع امکانات و تأسیسات همچون باغ ژاپنی، مغولی و ایتالیایی و سالنهای مختلف ساخته شده‌اند. علاوه بر آن تجهیزات بسیاری از آلمان و ژاپن وارد شده‌اند. به این ترتیب منظور ما این است که تهیه‌کنندگان به شهرک سینمایی مدرس بیایند و کار فیلم خود را به اتمام برسانند."

ـ چینه‌چیتا
استودیوی وسیع و مجهزی که در اواخر دهه 30 در حوزه رم ساخته شد و تحت نظارت دولت قرار گرفت. دولت فاشیست موسولینی که سینما را وسیله تبلیغاتی مناسبی یافته بود، به فیلمسازی توجهی خاص داشت، با این نظر که شهر سینمایی رم به رقابت با هالیوود بپردازد. از لویچی فردی مدیرکل امور سینمایی حکومت فاشیست موسولینی نقل کرده‌اند :‌«ساعت دو بعد از نیمه شب 26 سپتامبر سال 1935 صدای زنگ تلفن سکوت خانه‌ام را در هم می‌شکند. شتابان به طرف تلفن می‌روم، گوشی را برمی‌دارم، صدائی لرزان خبر می‌دهد که چینز، تنها استودیوی بزرگ فیلمبرداری رم در شعله‌های آتش سوخته است. من این واقعه را سرآغاز تولد چینه‌چیتا می‌دانم.»
موسولینی تأثیر سینما را به درستی می‌شناخت اما بدون تردید فیلمسازی به عنوان هنر مقصود وی نبود و بلکه او به نیروی عظیم تبلیغاتی نهفته در سینما پی برده بود.
در آتش‌سوزی چینز که استودیویی خصوصی و متعلق به کارلوکوفکورونی بود، سی سال تاریخ سینمای ایتالیا خاکستر شد. موسولینی، لوییجی فردی را که سالها قبل هالیوود را دیده بود و رؤیای شهری سینمایی در اندازه‌های هالیوود را در سر داشت مأمور بازسازی تجهیزات سینمایی ایتالیا کرد. او هم کارلوکوفکورونی را به همکاری دعوت کرد و به او اختیارات کامل داد.
بدینسان در 29 ژانویه سال 1936 موسولینی اولین سنگ بنای چینه چیتا را بیان نهاد. در خلال عملیات اجرایی، موسولینی همه مراحل را زیرنظر داشت و اغلب به بازدید می‌آمد. سرانجام پس از حدود 450 روز کار سخت و مداوم، در 28 آوریل سال 1937 چینه‌چیتا در محوطه‌ای به وسعت 600 هزار متر مربع با 16 استودیو در حالیکه از قبل چهار فیلم در دست تهیه بودند، توسط شخص موسولینی افتتاح شد. در میان اولین آثاری که در چینه‌چیتا ساخته شدند می‌توان به "لوچانوسرای خلبانگ" ،‌"ناپل زمانهای دیگر" و "جور به وردی" اشاره کرد.

چینه چیتای اکنون
چینه‌چیتا در حومه شهر رم واقع شده و علیرغم داشتن فاصله معقول با شهر برای عزیمت به چینه‌چیتا با توجه به بار اتومبیلهای مهاجم بی‌شماری که عرصه را بر همه تنگ کرده‌اند باید دو ساعت در انتظار نشست که برای حل این مشکل بهترین و سریعترین راه حل استفاده از متروی شهر رم است که از مجاور این کارگاه سینمایی می‌گذرد و ایستگاه ماقبل آخر، مقصد مورد نظر است.
به محض بالا آمدن از پله‌های ایستگاه چینه‌چیتا، بلافاصله در سمت چپ سر در شهرک نمایان می‌شود و بعد در عرصه‌های وسیع به پیش روی واردشوندگان خودنمائی می‌کند. هرچند استودیوهای جانبی در ورودی به شکل انبارهای معمولی به نظر می‌آیند اما در داخل یکی از این انبارها، ابزارآلات جنگی است که انسان از دیدن درختان تنومند در میان خار و خاشاک و علفها گیج می‌شود و به واقع جنگی محبوس را ایجاد کرده‌اند.
ایتالیا در آنجا با دکور بازسازی شده ولی صرفاً‌ نماسازی است و در پشت این فضاها چیزی جز داربست و میله‌های فلزی و چوبی نیست. این دکورها بعد از بهره‌برداری مورد تعمیر و استفاده مجدد قرار می‌گیرند و در غیر این صورت در نمایشگاهی به بازدید عموم گذاشته می‌شود.
از دیگر دکورهای عظیم فضایی است که در مقابل آن استخری ساخته‌اند و چوبهای بقایای یک کشتی بر روی آب دیده می‌شود که احتمالاً مربوط به یکی از فیلمها است، ضمناً دارای برکه با وسعتهای مختلف است که بزرگترین آن 165×62 متر می‌باشد. پرده آبی یک صفحه عظیم است که برای پس‌زمینه‌های متفاوت به ویژه آسمان مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اخیراً یعنی بعد از ساختن صحنه چینه‌چیتا مجهز به دستگاه مونتاژ دیجیتال شده به انضمام استودیوی تمام الکترونیکی که برای ضبط برنامه‌های تلویزیونی مستقیم بسیار مناسب و مورد بهره‌برداری قرار گرفته است. در مجموع چینه‌چیتا امروز ضمن برخورداری از جدیدترین و پیچیده‌ترین تجهیزات فیلمبرداری و نورپردازی دارای 17 استودیو است که 12 استودیو مجهز به اتاق لباس و گریم جداگانه و کلیه امکانات فیلمبرداری است.
از ویژگیهای چینه‌چیتا این است که همه مراحل یک فیلم از روزی که کلید زده می‌شود تا مونتاژ نهایی در همین جا انجام می‌شود و جالبتر اینکه فیلمساز روز بعد می‌تواند راش‌هایی را که گرفته، ببیند تا در صورت رضایت آنها را به مرحله مونتاژ بفرستد و یا اینکه نماها را تکرار کند، حال آنکه در هالیوود علیرغم وجود امکانات تکنیکی وسیع‌تر و پیشرفته‌تر شاید فیلمساز قادر نباشد که کنترل کامل اثرش را در اختیار بگیرد.
هالیوود
ناحیه‌ای در هشت مایلی شمال غربی شهر لس‌آنجلس واقع در ایالت کالیفرنیا که به عنوان مرکز صنایع فیلمسازی امریکا، محل تجمع استودیوهای بزرگ و سمبل فیلم و سینما و تمام تجمل و فانتزی و زیبایی‌هایی وابسته به آن شناخته شده است. اولین مهاجران و سرگردان‌ها در حدود سال 1870 در این ناحیه ساکن شدند. در فاصله 1880 تا 1890 همسر ”هوریس.اچ.ویلکاکس“ (H.H.Wilcox) که دلال معاملات املاک بود به این ناحیه اسم هالیوود را اطلاق کرد. هالیوود از سال 1910 شخصیت رسمی یافت و ناحیه‌ای از شهر لس‌انجلس شد. کالیفرنیای جنوبی از حدود سال 1907 به سبب آفتاب دائمی و مناظری متفاوت از کوههای برف‌پوش تا صحراهای لخت، نظر فیلمسازان را به خود جلب کرده بود. در سال 1908 فیلمبرداری فیلم ”کنت‌دومونت کریستوفر“ که در شیکاگو شروع شده بود در کالیفرنیا تمام شد.
دیویدوارگ‌گریفیث فیلمساز بزرگ از سال 1910 فیلمهایش را مرتب در کالیفرنیا می‌ساخت. وقتی که در سال 1909 شرکت ثبت علائم و حقوق سینمایی به وجود آمد فیلمسازان مستقل، کار را دور از نیویورک و نزدیک به مرز مکزیکو به صرفه‌تر دیدند و در نتیجه یک محور جدید فیلمسازی در ساحل غربی امریکا به وجود آمد. اولین استودیوی فیلمسازی را در هالیوود به سال 1911 ، دیوید هورسلی (D.Horsley) پایه‌گذاری کرد. تا پایان همین سال 10 شرکت دیگر در هالیوود صاحب استودیو شده بودند. با اضمحلال شرکت ثبت علائم و حقوق سینمائی، فیلمسازان مستقل نظیر ”جسی‌لاسکی“ (Jesse Lasky) ، ”سیموئل کلدوین“ (S.Goldwyne) و ”سیسیل‌ب.دومیل“ (C.D.Domille) اعتباری تازه به دست آوردند. ”دومیل“ در سال 1913 فیلم ”شوهر زن سرخ‌پوست“ (The quaw man) را ساخت که اولین فیلم امریکایی از نظر فروش و گیشه بود. این افراد همراه با کسان دیگری مثل ”آدولف زوکور“ (A. Zukor) ”تامس‌اینس“ (T.Ince) و ”لوئی‌ب.مایر“ کانون منحصر به فردی برای فیلمسازان به وجود آوردند که بر آن شم بسیار دقیق تجارتی همراه با ذخیره کافی از استعداد و زیبایی فرمان می‌راند.

شهرک غزالی، تنها شهرک سینمایی ایران
از زمان حضور سینماتوگراف در ایران مجموعه منظم و جامعی تاکنون شکل نگرفته که بتوان به عنوان یک الگوی مناسب به بررسی و معرفی آن نشست، هرچند استودیوهای خصوصی و دولتی کوچکی در سطح کشور به وجود آمده که نسبتا هم توانسته‌اند پاسخگوی نیازهای تولیدات داخلی باشند، منتهی در حد امورات لابراتواری و به صورت مختصر در حد پلاتوها؛ اما مجموعه‌ای که بتواند حجم قابل ملاحظه‌ای از نیازهای یک فیلم را برآورده کند، در سطح کشور وجود ندارد، الا شهرک سینمایی غزالی که توسط صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران ساخته شده است.
این شهرک در حاشیه اتوبان تهران ـ کرج، مابین اتوبان و جاده قدیم واقع شده که به علت وجود استودیوهای مجهز و لابراتوارهای متعدد و مناسب در مرکز صدا و سیما در حد چند محله با چند زون از فضاهای سنتی تهران و گاها ایران محدود شده، در واقع به عنوان یک شهرک سینمایی که معمولا در سطح جهان شهرک سینمایی معرفی می‌شود عمل نمی‌کند.
این شهرک صرفا به فضاهای سنتی و قدیم ایران اکتفا کرده و در صورت وجود لوکیشن‌های جدید باید در منطقه باز موجود اطراف شهرک دکورسازی شود که به علت عدم کنترل نور، صدا و عوامل مختلف طبیعی و مصنوعی قابل بهره‌برداری برای تمام موضوعات و فصول نیست. کلیه مراحل تولید فیلم از زمان کلید خوردن تا نمایش در ساختمان تولید باید در محل شهرک باشد تا مشکلات کارگردان را تقلیل دهد، اما به علت وجود بخش اعظم کار در ساختمان تولید صدا و سیما، شهرک از این کمبود رنج می‌برد و خودکفا نیست.
به علت عدم عمق در فضاهای مصنوع و عدم باربری دیوارها، سازه و مصالح بکار رفته، تلاش برای محکم‌سازی و استحکام بنا صورت نگرفته و غالب فضاها نیاز به مرمت دارند، در غیر این صورت تخریب خواهند شد.
شهرک سینمایی صدا و سیما که با هدف ساخت مجموعه‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینمایی تولید صدا و سیما طراحی و ساخته شده است در چند مرحله مورد بهره‌برداری واقع شد. شهرک سینمایی صدا و سیما از چند زون (ناحیه) مختلف تشکیل گردیده است. یکی از زون‌ها اختصاص به محلات قدیمی و سنتی دارد که برای بازسازی این نماها بیشتر از مواد و مصالح واقعی استفاده شده است. زون‌ دیگری اختصاص به بازسازی محلات و خیابان‌های خاصی در بعضی از شهرها دارد؛ این خیابان‌ها عبارتند از بازسازی خیابان اصلی گرگان، خیابان تهران قدیم، نمای بازسازی شده کوفه، ‌نمای بازسازی شده دمشق، شهر اورشلیم و.... ناحیه دیگر در شهرک سینمایی غزالی اختصاص به بازسازی مناطق جنگی دارد. در این بخش تنها بخش‌های کلی ساخته شده، به جزییات پرداخته نشده است.
این طور به نظر می رسد که سینمای ایران با توان و قابلیت هایی که در سطح ایران و جهان از خود نشان داده است، همچون تولید سالانه 70 فیلم بلند و 400 فیلم کوتاه، نیاز به فضاهای تخصصی تولید فیلم بیشتر از حد واندازه شهرک غزالی دارد.

ترنینگ تورسو شاهکار سانتیاگو کالاتراوا

The master piece of santiago calatrava valls

معمار: سانتیاگو کالاتراوا والس Santiago Calatrava Valls

مکان:شهر مالمو malmo سوئد

کاربری بنا:برج چند منظوره

سیستم سازه ای:اسکلت بتنی

تعداد طبقات:60 (57 طبقه روی سطح زمین و 3 طبقه زیر زمین)

ارتفاع ساختمان:623/3 فوت مربع یا 14599/5 متر مربع

مجموع زیر بنای تجاری و اداری:45208/4 فوت مربع یا 4199/9 متر مربع

تعداد واحد های مسکونی:140

تعداد آسانسورها : 5 دستگاه

زمان ساخت:2001 تا 2004 میلادی

ترنینگ تورسو به هیجان انگیزترین ساختمان اروپای شمالی تبدیل خواهد شد.این بنا تبدیل رویایی جسورانه به واقعیت است.

یک ساختمان مکعبی شکل و بر انگیزاننده که در برابر دریا و مناظر اطراف قد علم خواهد کرد.این گونه بنا سازی در نوع خود بی نظیر است.احداث چنین ساختمانی راهی نو برای مطرح کردن شهر مالمو به عنوان مکانی جذاب است.

سانتیاگو کالاتراوا، مجسمه سازی و معماری دینامیک را هماره با قدرت مهندسی برای خلق این برج ترکیب کرد.

ترنینگ تورسو یک برج مسکونی و تجاری است که بر اساس دیدگاه تندیس گرایانه و بر مبنای تفکرات سانتیاگو کالاتراوا معمار و مهندس برجسته اسپانیایی خلق شده است.

عملیات ساخت بنای مذکور در منطقه ی Bo 01 شهر مالمو می باشد.این برج با بیش از پنجاه طبقه،بزرگترین اثر معماری کالاتراوا ست که اعتراضی جسورانه نسبت به طراحی بناهی مسکونی محسوب می شود.

یکی از ویژگی های برج،فرم پیچ دار و غیر معمول آن است که به ساکنین این امکان را می دهد تا چشم انداز منزل خود را به محیط پیرامونی،انتخاب کنند.آنان که دید به سمت دریا را از اتاق خواب خود ترجیح می دهند، می توانند آپارتمانی در یکی از طبقه ها برگزینند در صورتی که دیگرانی که مایل هستند چشم اندازی از منظره اطراف داشته باشند، آپارتمانی مشابه در طبقه دیگر انتخاب می کنند.

نکات:

دو مکعب زیرین برج اختصاص به فضا های اداری و تجاری دارید.

یک فضای چشم انداز شفاف در طبقه چهل و یکم بین هشتمین و نهمین مکعب واقع می شود.این ساختمان، بلندترین آپارتمان اروپا می باشد.

برج ترنینگ تورسو از نه مکعب و هر یک با پنج طبقه تشکیل شده است،بالای هر یک از آن ها طبقه ای قرار دارد که مکعب را از دیگری تفکیک می کند.

پیچش نود درجه برج از بالا به پایین،دلیل نام گذاری ساختمان با عنوان turning است.

یکی از بزرگ ترین دستگاه های شمع کوب که از دانمارک خریداری شده و برای فور کندن شمع های فلزی برج در بستر سنگ آهکی مورد استفاده قرار می گیرد.

تقریبا تمامی میل گردهای تقویتی، ضخامتی معادل 32 میلی متر(ضخیم ترین نوع موجود در بازار)

بتن ریزی به مدت 3 روز بدون وقفه ادامه داشت.تقریبا هر یک از دو دستگاه بتن سازی نهصد بار بتن آماده کردند.

منبع : گروه معماری تکین طرح

شهرک علوم و فنون،سانتیاگو کالاتراوا

Santiago Calatrava City of Arts and Sciences Valencia, Spain کارفرما : فرمانداری والنسیا طراح : سانتاگو کالاتراوا محل : والنسیا ، اسپانیا

سانتاگو کالاتراوا : " از آنجا که این سایت به دریا نزدیک است و والنسیا خشک، تصمیم گرفتم تا از آب به صورت انعکاس دهنده معماری به عنوان یک المان شاخص سایت استفاده کنم."

شهرک علوم و فنون که توسط سانتاگو کالاتراوا طراحی شده است، یک مرکز بازآفرینی شهری برای فرهنگ و علوم در مقیاس بزرگ است که همچنین "L’Oceanogràfic" – شهری در زیر آب که توسط مرحوم "Felix Candela" طراحی شده است – را نیز در بر می گیرد. این شهرک در بستر رود خشک شده " Turia " ، در میانه راه بین شهر قدیم والنسیا و ناحیه ساحلی "Nazaret " در مساحتی حدود 350 هزار متر مربع گسترده شده است. در پی طغیان مهیب این رود در سال 1957، رود نوسط کانالی به جنوب شهر منحرف و هدایت و بستر خشک شده رود درخت کاری شد و به تفرجگاهی به طولی 7 کیلومتر که از مرکز شهر شروع می شد، تبدیل گردید. طرفین این تفرجگاه از طریق 2 پل طراحی شده توسط کالاتراوا به هم متصل می شود.

افلاک نما ( L’Hemisfèric ) اولین قسمتی بود که به روی عموم (در آپریل 1998) گشوده شد.موزه علم در سال 2000، ساختمان پارکینگ (L’Umbracle ) در سال 2001 و کاخ هنر (Palacio de las Artes ) در سال 2002 یه بهره برداری رسید.

استفاده کالاتراوا از بتن سفید و قطعات شکسته و خرد کاشی های براق (یکی از هنرهای محلی والنسیا) ، تمام ساختمان ها را به مثابه یک کل واحد به هم پیوند دادخ است .

دو ساختمان اصلی، افلاک نما ( L’Hemisfèric ) و موزه علم ، در اطراف تفرجگاه ،که از کاخ هنر (Palacio de las Artes ) شروع می شود و در راستای طولی سایت امتداد پیدا می کند، طوری چیده شده اند که دید های مناسبی را به سمت دریا عرضه می کنند.

تفرجگاه و پارگینک خودرو ها (L’Umbracle ) ، آخرین مرحله طراحی کالاتراوا در مجموعه بی نظیر و وسیع شهر ک علوم و فنون است.

سقف سازه های دریایی که پارک اقیانوس شناسی (L’Oceanogràfic ) – مجموعه ای در زیر آب به ابعاد 80 هزار متر مربع - را شکل می دهند، توسط "Felix Candela" طراحی شده اند.

یک برج مخابرات برای گوشه غربی سایت طرح ریزی شده بود که با تغییر دولت در سال 1996 ، این برج مخابراتی جای خود را به کاخ هنر (Palacio de las Artes ) داد. کالاتراوا در سال 1991 برنده مسابقه طراحی برج ارتباطات شد .البته بعدا در همان سال طرح توسعه تمام مجموعه به او واگذار شد.

پیاده روها به عنوان بخشی منفک نشدنی از محوطه سازی ، به صورت یک عنصر ساماندهنده عمل می کند. باغ ها در تمام سایت گسترده شده اند و به یاد رودی که از میان سایت عبور می کرد ، استخرهای کم عمقی ، افلاک نما را در برگرفته و سقف کتابخانه ، زیر رستوران،سینما و غالب تالار های کنفرانس را احاطه کرده است.بعلاوه باریکه های آب ، لبه شمالی موزه علم را پر تلالؤ می کند.

یکی از نفاط اوج غرب تفرجگاه ورودی های ایستگاه مترو آلامدا ( Alameda ) ( 1996-1991 ) و پل آلامدا ( که شهر قدیم والنسیا را به دانشگاه متصل می سازد) است. ارتفاع سایبان های فلزی که ورودی های به ایستگاه زیرزمینی را مشخص می کنند توسط بازوهای هیدرولیکی قابل کاهش است، تا جایی که سایبان ها با کف همسطح می شوند و بدین ترتیب ورودی بسته می شود.

سقف ایستگاه زیرزمینی به شاه تیری که سازه پل را نگه می دارد متصل است که به کمک یک توده مرکزی بتونی محکم می شود.

بخش الحاقی کالاتراوا به موزه هنر میلواکی (Milwaukee Art Museum ) در سال 2001 کامل شد.

پل مقوایی شیگروبن

شیگروبن که همه او را با خانه های مقوایی اش می شناسند در جدیدترین کار خود، پل موقتی مقوایی را روی رودخانه گاردن در جنوب فرانسه ساخته است. این سازه 5/7 تنی از 281 قطعه تیوپ مقوایی با مارک تجاری شیگرو که هر یک قطری برابر 4 اینچ و ضخامتی معادل 47 /0 اینچ دارند، ساخته شده است. این پل معبری را در نزدیکی پن دوگارد، یکی از پلهای روم باستان که هم اکنون در لیست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته است، فراهم می کند.

بن معتقد است، مقوا تضاد مهیجی را در کنار سازه سنگین سنگی ایجاد کرده و شکل پل بر مبنای قوس رومی باعث ایجاد یک هارمونی گردیده است. پله های این پل از کاغذ ها و پلاستیک های بازیافتی ایجاد گردیده اند. بن ادامه می دهد:" من مقوا را انتخاب کردم برای اینکه سبک وزن است و به راحتی می توان آن را پیاده کرد و مواد در محل به آسانی پیدا می شد."

یک تیم 24 نفری از دانشجویان معماری فرانسه و نیز سه دانشجوی ژاپنی در یک ماه وی را در برپایی این پل همراهی کردند. آنها برای سنجش مقاومت پل از بالنهای آبی با وزن 5/1 تن استفاده نمودند تا مطمئن شوند پل تحمل وزن 20 نفر را خواهد داشت.

منبع: آرک نویز

آخرین پروژه های معماری در جهان

Coop Himmelb(l)au
Akron Art Museum
Akron, Ohio

----------------------------------------------------------------------------------------------

Construction start
Asymptote Architecture
166 Perry Street
New York, NY